Als gasdruklader worden vol- en halfautomatische vuurwapens aangeduid, waarbij de gasdruk, die ontstaat door de ontsteking en verbranding van de kruitlading, wordt gebruikt om het herlaadproces uit te voeren. Ze staan in tegenstelling tot terugstootladers. Bij terugstootladers wordt de terugstootenergie gebruikt om de sluiting naar achteren te versnellen en in de eindpositie te openen, wat in de finale positie de uitwerping van de lege huls uit de patroonkamer teweegbrengt. De gasdruk ontsnapt door de loopmonding en de geopende sluiting, waarna de sluiting door een veer weer naar voren wordt versneld. Bij het sluiten wordt een nieuwe patroon in de patroonkamer ingevoerd en is het wapen opnieuw schietklaar.
Bij gasdrukladers wordt echter een deel van de voortstuwingsgassen afgetakt voor het herladen van de sluiting, wat gebeurt via een boring in de loopwand. De energie van deze afgetakte gasdruk wordt gebruikt om de sluiting van het geweer te ontgrendelen en te openen. Een voordeel van gasdrukladers is dat de vergrendeling van de sluiting veilig en constructief eenvoudig kan worden gehandhaafd, totdat de gasdruk in de loop de kritische waarde heeft bereikt, want de gassen activeren het zelfladingsmechanisme pas nadat het projectiel de gasafnameboorgang is gepasseerd. Door de traagheid van het mechanisme wordt de sluiting met een voldoende vertraging ontgrendeld.
Door de gasdruk wordt het zelfladingsmechanisme zo lang door het gas bediend, totdat het projectiel de loop heeft verlaten. In het Engels noemt men deze tijdspanne “Dwell Time”.
Gasdrukladers worden bij voorkeur gebruikt om krachtige munitie af te vuren.
Nadeel in tegenstelling tot terugstootladers zijn het verhoogde gewicht en de grotere ruimtebehoefte voor gaskolven en gasgestangen. Bovendien kan het systeem gemakkelijk vervuilen.
Jachttechnisch spelen gasdrukladers geen noemenswaardige rol.
Veiling
