Częściowo rozkładająca się kula
Kule częściowo rozkładające się są zaprojektowane w taki sposób, aby mogły się kontrolowanie rozłożyć do określonej masy resztkowej.
Przykład kuli podwójnego rdzenia: Ta kula częściowo rozkładająca się zawsze zachowuje masę resztkową wynoszącą 60%. Kula częściowo osłonowa, taka jak kula stożkowa lub kula TM producenta amunicji RWS, również należy do częściowych rozkładaczy, przy czym masa resztkowa może się nieznacznie różnić w zależności od oporu celu i prędkości kuli.
Zasada działania tego typu kuli opiera się na masywnej organicznej destrukcji spowodowanej kontrolowanie uwalnianymi fragmentami kuli oraz określoną masą resztkową. Efekt ssania masy resztkowej sprawia, że fragmenty przedniego rdzenia w większości opuszczają ciało zwierzęcia.
Deformationsgeschoss
Deformacyjna kula rozszerza się przy uderzeniu w ciało zwierzęcia i pozostaje stabilna pod względem masy. Jest zaprojektowana w taki sposób, aby prawie nie tracić masy w ciele zwierzęcia.
Przykład ewolucji: Działanie osiągane jest przede wszystkim dzięki zwiększeniu przekroju kuli, która równomiernie się rozszerza, oraz stałej masie.
Zalety i wady!
Jak w przypadku niemal wszystkich pytań związanych z tematyką amunicji, tak i kwestia typu pocisku w grupach myśliwskich w mediach społecznościowych i na forach jest nieustannie intensywnie dyskutowana. Każdy jest przekonany, że wybrał jedyny słuszny typ pocisku. Jednak prawda, jak to często bywa, leży pośrodku.
Jaki typ pocisku powinien być używany, zależy przede wszystkim od zastosowanego kalibru, odległości, którą pocisk ma pokonać, używanej broni, laboracji, miejsca trafienia i wreszcie od rodzaju zwierzyny oraz pożądanej skuteczności w ciele zwierzęcia.
Niektóre z tych czynników mają określone ramy przez przepisy prawne. Istnieją przepisy, zgodnie z którymi określone zwierzęta łowne mogą być strzelane tylko z nabojów, w których pocisk przekazuje określoną energię na 100m, 200m i 300m. Z reguły energia pocisku zależy przede wszystkim od kalibru naboju.
Przykład: Strzelając do słabego koźlęcia na 80m z naboju kal. .300 Winchester Magnum i trafiając w pełne serce, koźlę - niezależnie od tego, czy wybrano pocisk fragmentacyjny, czy deformacyjny - prawdopodobnie padnie na miejscu. Jednak mięso w przedniej części zwierzęcia będzie prawie nie do wykorzystania. Nabój tego kalibru przekazuje na 100m prawie 4000 dżuli energii przy wadze około 160-190 gr. Z kolei nabój kal. 6,5 x 57 przekazuje na 100m tylko około połowy tej energii, czyli ~2000 J.
W tym przypadku na stopień zniszczenia mięsa wpływa również bardzo istotnie miejsce trafienia, ponieważ:
Jeśli pociski trafią w kości (tutaj w serce), przy zderzeniu z tym oporem oczywiście zostanie wydana większa energia. Gdyby pociski (niezależnie od typu) trafiły za sercem między dwoma żebrami, opór byłby mniejszy i mniej energii działałoby w ciele zwierzęcia. Zrozumienie treści tego krótkiego wykładu jest niezbędne, aby móc zrozumieć następujący fakt:
Pocisk fragmentacyjny działa dobrze w kontekście szybkiej śmierci i oszczędności mięsa, gdy trafia w miejsce o małym oporze w ciele zwierzęcia przed organami. Jeśli opór przy lub tuż po pierwszym kontakcie z ciałem zwierzęcia jest zbyt duży (na przykład pełne serce dojrzałego dzika), odłamki oddzielające się od rdzenia mogą nie działać prawidłowo, ponieważ utkną w fragmentach serca i nie dotrą do organów, aby je zniszczyć. W takim przypadku rdzeń ma również zmniejszoną masę i ma mniej pozostałej "mocy destrukcyjnej". W przypadku pocisków fragmentacyjnych może być korzystne, aby produkować tzw. strzały kuchenne za sercem, ponieważ opór początkowy jest niski, a odłamki mogą następnie zniszczyć płuca na dużej powierzchni i wydostać się z ciała zwierzęcia dzięki ciągowi rdzenia.
Pocisk deformacyjny pozostaje w większości stabilny masowo podczas przechodzenia przez ciało zwierzęcia i ma na celu "rozerwanie" ciała zwierzęcia oraz życiowo ważnych organów. Te pociski są często nazywane przez myśliwych "stopperami". Przy uderzeniu w wystarczający opór na ciele zwierzęcia oddają one dużo energii i często przewracają zwierzę z dużą siłą. Jednak w przypadku tego typu pocisku istnieje ryzyko: jeśli pocisk trafi w zbyt mały opór i nie rozwinie się wystarczająco, nie odda wystarczającej ilości energii, co może skutkować zbyt małymi uszkodzeniami w ciele zwierzęcia.
Można by teraz przeanalizować scenariusze wszystkich możliwych miejsc trafienia dla obu typów pocisków i zawsze podejrzewać niewielkie różnice z zaletami i wadami. Jednak znacznie sensowniej wydaje się zauważyć, że zawsze warto wcześniej zastanowić się, na jakich odległościach z jakim kalibrem poluje się na jakie gatunki zwierząt i jak zazwyczaj wygląda własne miejsce trafienia. Ponieważ to, jakie zalety i wady dana laboracja danego typu pocisku przynosi, w dużej mierze zależy od własnego doświadczenia oraz od tego, jak osobiście ocenia się skuteczność w ciele zwierzęcia. Jeden woli usunąć nieco więcej mięsa, a mimo to miał każdą dzika na miejscu, a inny idzie jeszcze 80m z psem i produkuje przy tym strzał kuchenny według własnego odczucia.
Ważne jest, aby przy wyborze amunicji przede wszystkim przestrzegać przepisów prawnych i zawsze planować polowanie w taki sposób, aby zwierzę zostało pozyskane w sposób czysty i zgodny z zasadami etyki łowieckiej.
Aukcja
